Bon Jovi

Bon Jovi to amerykański zespół rockowy założony w 1983 roku. Główną postacią grupy Bon Jovi jest jej charyzmatyczny lider - John Bongiovi (Jon Bon Jovi) - który w 2006 roku znalazł się na 31. miejscu w zestawieniu 100 najlepszych rockowych wokalistów opublikowanym przez Hit Parader.

W 1983 roku John Bongiovi dostawał 50 dolarów tygodniowo za pracę gońca w nowojorskim studiu Powerstation. Załatwiał sprawunki, przynosił kawę i zamiatał podłogę (na której zresztą często sypiał), cały czas obserwując wielkich rock'n'rolla wchodzących frontowymi drzwiami. W chwilach kiedy nie pracował, tworzył muzykę. O najdziwniejszych porach nocy, wykorzystując puste studio i spóźnionych muzyków, nagrywał swoje własne piosenki. Uzbrojony w taśmę demo, rozsyłał swoją muzykę do prawników, menedżerów, wytwórni płytowych i rozgłośni radiowych w Nowym Jorku i Los Angeles... Bez większego powodzenia. Do czasu gdy odezwał się do niego Chip Hobart, DJ nie istniejącej dziś stacji z Long Island - WAPP. Rozgłośnia przygotowywała kompilację nagrań lokalnych artystów bez kontraktu płytowego. Hobart chciał umieścić na longplayu piosenkę Johna, "Runaway". Bongioviego ten pomysł nie zachwycił, chciał podpisać kontrakt z wytwórnią na nagranie albumu, a nie wspomagać radiową składankę młodych talentów. Za drobną namową zgodził się wreszcie umieścić numer na płycie.

"Runaway" pojawił się na antenie i był grany bardzo często (nie tylko przez WAPP w Nowym Jorku, ale i resztę kraju). John nie miał kontraktu, ale piosenka zaczęła żyć własnym życiem. WAPP zarezerwował kilka terminów, by promować album na żywo i chciał, żeby wystąpił tam John. Na czym polegał problem? Nie było zespołu. "Runaway" został nagrany w Powerstation przez różnych muzyków, którzy zgodzili się pomóc, ale nie stanowili grupy. John zatrudnił więc swojego przyjaciela, wychowanka szkoły Julliard, pianistę Davida Bryana, perkusistę Franke & The Knockouts - Tico Torresa i basistę z New Jersey - Aleca Johna Sucha. Na gitarze grał jego sąsiad. Zespół, który miał zagrać kilka promocyjnych koncertów, był gotowy.

Na zapleczu którejś z imprez do Johna podszedł Richie Sambora. Stanowczo oświadczył, że to on powinien być gitarzystą w tej grupie. John, choć początkowo nieufny, był pod wrażeniem jego postawy i talentu. Kiedy więc John Bongiovi podpisał w tym samym roku kontrakt z Mercury Records, skład zespołu był już ustabilizowany i miał pozostać niezmienny na więcej niż dziesięć lat: John Bongiovi, David Bryan, Tico Torres, Alec John Such i Richie Sambora. John usunął "h" ze swojego imienia, a nazwisku nadał pierwotne brzmienie - Jon Bon Jovi. Narodził się zespół Bon Jovi. Razem z kontraktem pojawił się menedżer, Doc McGhee. Debiutancki album "Bon Jovi" ukazał się dopiero w styczniu 1984 roku, ale już wcześniej dostali szansę otwierania koncertu ZZ Top w Madison Square Garden. "Runaway" to pierwszy singiel i wideoklip, następny był "She Don't Know Me" (piosenka, którą chciała umieścić na płycie wytwórnia, po dziś dzień jedyny utwór na płytach zespołu, którego nie współtworzył John).

"Runaway" wszedł do Top 40, MTV zaczęło grać wideoklipy, Bon Jovi pojawił się w legendarnym American Bandstand. Jak było w tamtych latach w modzie, wygląd zespołu odzwierciedlał tyleż ich osobowość, co przynależność do stylu muzycznego. Obcisłe skórzane spodnie i kolorowe szale, podarte jeansy i mnóstwo biżuterii... Trwała na głowie i kredka do oczu stanowiły normę. Tak naprawdę renomę zespołu zbudowały jednak występy na żywo.

Po wydaniu płyty zespół ruszył w trasę, otwierając koncerty Scorpionsów w Stanach (znów w Madison Square) i Kiss w Europie. Samodzielne koncerty w Japonii wywołały szaleństwo: wyprzedali je w trzy dni, płyta pokryła się złotem. Także i kolejne płyty ("7800 Degrees Fahrenheit", "Slippery When Wet", "New Jersey") spowodowały, że grupa stała się megapopularna. Artyści koncertowali niemal non-stop. Jednak niekończąca się trasa zebrała swoje żniwo. Pod jej koniec, muzycy byli wykończeni. Po ostatnim występie rozeszli się do domów, bez żadnych planów na przyszłość.

Jon został poproszony o napisanie piosenki do filmu, co zaowocowało jego pierwszą solową płytą. "Blaze Of Glory" (piosenki inspirowane filmem "Young Guns II"), ukazała się w 1990 roku. Utwór tytułowy był hitem pierwszych miejsc list przebojów, Jon otrzymał za niego nagrodę Złoty Glob oraz nominacje do Grammy i Oscara. Mimo, że nie wrócił do domu ze statuetką, miał zaszczyt wykonania piosenki podczas uroczystości wręczania nagród.

Dyskografia:

1984 Bon Jovi
1985 7800 Fahrenheit 
1986 Slippery When Wet 
1988 New Jersey
1992 Keep The Faith 
1995 These Days
2000 Crush
2002 Bounce 
2003 This Left Feels Right 
2004 100,000,000 Bon Jovi Fans Can't Be Wrong
2005 Have A Nice Day
2007 Lost Highway
2009 The Circle

Zdjęcia:

Największe przeboje:

Coś o mnie

Ta dziewczyna na zdjęciu obok to ja, Monika. Na co dzień uczęszczam do gimnazjum. To jest mój ostatni rok nauki w tej szkole. Do 16 lat brakuje mi zaledwie 4 miesięcy. Sztuką nie interesuję się jakoś szczególnie, więc się na tym nie znam, naprawdę jestem w tym kiepska. W wolnym czasie staram się jednak nadrabiać swoje braki i uzupełniać wiedzę w tym zakresie. Zresztą sztuka to nie tylko piękne obrazy bądź też dzieła wielkich kompozytorów. Sztuką jest także fotografia czy muzyka. To chyba interesuje mnie najbardziej. Choć sama jej nie tworzę, jestem nią zafascynowana. Poza tym na razie nie mam czasu na rozwijanie swoich pasji, skupiam się na nauce, by dostać się do jak najlepszej szkoły. Może kiedyś i ja przyczynię się do rozwoju sztuki  : )

Na początek - Wojciech Siudmak

Bardzo ważni są artyści, którzy byli pierwsi, zapoczątkowali tworzenie. Dzięki nim kolejne pokolenia kształcą się, rozwijają swoją pasję i ukazują swoje zdolności. Wszyscy znamy wielkich malarzy i ich dzieła. Ale są też twórcy, o których mało kto słyszał. Jednym z nich jest Wojciech Siudmak. Jego nazwisko nie jest powszechnie szczególnie znane. 

Wojciech Siudmak, artysta pochodzenia polskiego, zamieszkały we Francji od 1966 r., uważany jest za jednego z czołowych reprezentantów realizmu fantastycznego (jak M. C. Escher, M. Klinger, L. Fini i inni). On sam nazywa się hiperrealistą fantastycznym, podkreślając swą oryginalność. Realizm fantastyczny, łączący nadrealną wizję ze sztuką naturalistyczną, ma swe korzenie w surrealizmie reprezentowanym przez S. Dali, R. Magritte, P. Delvaux. Siudmaka łączy z Dali wirtuozeria w oddawaniu trójwymiarowego złudzenia przestrzeni, poczucie światła i cienia, perspektywy linearne i powietrzne. Do tych tradycyjnych środków wyrazu Siudmak dodaje elementy czysto realistyczne i bardzo osobiste, gdzie perfekcja techniczna jest na usługach oryginalnej i bujnej wyobraźni. Ponadczasowa, daleka od teoretyzowania i mody, sztuka Siudmaka kontynuuje tradycje wizjonerów naszej historii. Sztuka jego urzeka wirtuozerią malarską, fascynuje wykraczającą poza normy wyobraźnią oraz bogactwem intelektualnym. Świat jedyny w swoim rodzaju, pełen osobistej symboliki, fantastycznych konstrukcji o dziwnych i nieoczekiwanych splotach myślowych. Krocząc śladami tradycji malarstwa Renesansu, artysta proponuje nam podróż bez granic po jego fantastycznym świecie. Rządzi tam jego dewiza "Tylko marzenie morze przekroczyć niepokonalne przeszkody".

Oto kilka z jego prac:

"Podwójne oblicze duszy"

"Idyll"

"Kamienna piana"

"Materia"

"Czas przełomu"