Karykatura

Karykatura (wł. caricatura) – przedstawienie osoby, wydarzenia lub przedmiotu, które cechuje się przesadą w oddaniu charakterystycznych elementów, właściwości, cech. Karykatura uwydatnia te cechy zwykle w celu ośmieszenia danej osoby, zjawiska itd.

Terminem tym określa się także dzieło zawierające właśnie takie przedstawienie. Często jest to rysunek (zazwyczaj portret), rzadziej rzeźba (np. karykatury autorstwa Józefa Gosławskiego). Także forma literacka, gdzie sposób przedstawienia postaci literackiej, polega na wyolbrzymieniu i pełnym przesady wyjaskrawieniu pewnych cech jej wyglądu zewnętrznego lub postawy wobec życia, mający na celu ośmieszającą charakterystykę. Karykatura jest jednym z uprzywilejowanych instrumentów satyry.

Słowo karykatura jest także używane na określenie zniekształcenia, wykrzywienia właściwego, naturalnego charakteru kogoś lub czegoś (deformacja).

Przykład karykatury:

W karykaturze Jasia Fasoli (Rowana Atkinsona) uwidocznione są jego cechy szczególne: wysoko uniesione łuki brwiowe, szeroki uśmiech zamkniętych ust, duży, haczykowaty nos i odstające uszy.

Fotomontaż w programie graficznym GIMP

Tworzenie w tym programie wymaga pewnych umiejętności, a raczej nabywania ich podczas pracy z nim. Jednakże można w łatwy sposób wykonać prosty fotomontaż (więcej na ten temat w poprzednim poście). Poniżej przedstawiam przykłady takich fotomontaży.

 Przykład 1 :

 +

 =

Przykład 2 :

+

=

Retusz i fotomontaż w programie graficznym GIMP

GIMP (GNU Image Manipulation Program) – darmowy program do tworzenia i obróbki grafiki rastrowej.

Umożliwia malowanie, usuwanie tła obrazu (wycinanie), usuwanie obiektów ze zdjęć (klonowanie), zmianę rozmiaru i perspektywy oraz obrót obrazów, dokonywanie różnych operacji na kolorach, łączenie obrazów poprzez warstwy/maski oraz konwertowanie różnych formatów plików graficznych.

Jest odpowiednikiem popularnego, płatnego programu Adobe Photoshop. Pracuje w systemach Linux, Mac OS, Windows, a rozpowszechniany jest na licencji GNU GPL.

Nie obsługuje standardu CMYK, pozwalając jedynie na jego symulację. Obsługuje przestrzeń kolorów RGB oraz odcienie szarości.

GIMP posiada dużą ilość funkcji przydatnych zarówno do tworzenia grafiki jak i retuszu fotografii. Do dyspozycji są m.in.:

• warstwy i maski warstw,
• rozbudowane narzędzia zaznaczania,
• tryby mieszania kolorów nakładanych warstw,
• modyfikacja kolorów (poziomów luminancji, krzywych tonalnych, jasności, nasycenia, kontrastu),
• tworzenie własnych pędzli, gradientów i deseni.
• filtry i narzędzia do modyfikacji obrazu (rozmycie, wyostrzanie, rzucanie cienia itp.),
• współpraca z urządzeniami czułymi na nacisk (tablety graficzne),
• rozszerzalność za pomocą wtyczek (np. do obsługi formatów RAW czyli dodatek UFRaw),
• praca w trybach RGB, skala szarości oraz z paletą indeksowaną,
• użycie CMYK (wtyczka SEPARATE+ obsługująca export z RGB do CMYK za pomocą profili kolorów icc).

Do tej pory udało mi się zmienić kolor tęczówki oka:

 

Przykładowe fotomontaże wykonane w GIMPie:

Michał Anioł - "Stworzenie Adama"

Wnętrze Kaplicy Sykstyńskiej – jednej z najsłynniejszych świątyń zdobi wspaniałe dzieło genialnego mistrza włoskiego renesansu – Michała Anioła. Artysta namalował po jednej stronie sklepienia sceny z Sądy Ostatecznego, a po drugiej obrazy ilustrujące Księgę Rodzaju „Stworzenie Adama” . Freski zostały wykonane na zlecenia Papieża Juliusza II, i powstawały w latach 1531 – 41. Zastanówmy się bliżej nad „Stworzeniem Adama”

Prawą stronę obrazu wypełnia postać Boga Ojca, który unoszony jest na ramionach aniołów. Szybuje na tle spokojnego, łagodnego nieba. Szaty, które Stwórca ma na sobie i płaszcz okrywający grupę aniołów podkreślają łagodny ruch powietrza, wiatru. Skupione oczy Boga skierowane są na postać Adama znajdującego się po lewej stronie fresku. W kierunku młodego pięknie zbudowanego mężczyzny Bóg Ojciec wysuwa rękę. Z jego palców płynie tchnienie życia. Adam unosi swe ciało jakby było ono przyciągane przez siłę Wszechmogącego. Twarz człowieka nie wyraża emocji. Szeroko otwarte oczy spoglądając spokojnie w kierunku Stwórcy. Palce obydwu postaci niemal stykają się ze sobą. Energia płynąca od Boga wypełnia budzące się do życia ciało Adama. Niczym nie różni się ono od sylwetki Boga, który jest starszym mężczyzną. Podkreślą to siwo-błękitne włosy i broda. Bóg unosi się w przestworzach, Adam znajduje się na ziemi.

Księga Rodzaju podkreśla, że Bóg stworzył człowieka na obraz i podobieństwo swoje. Michał Anioł wyeksponował tę myśl. W wyobraźni renesansowego artysty narodził się Adam i Bóg jako pięknie zbudowani mężczyźni. Ich ręce pozostają w jednej linii. Panuje między nimi równowaga i symetria. Żadna dłoń nie podkreśla przewagi nad drugą. Twarze przedstawiają profile postaci, a ich prawe nogi ułożone są niemal identycznie. Wszystkie te cechy eksponują podobieństwo człowieka do Boga oraz przyjaźń, jaką Bóg obdarzył człowieka, czyniąc go panem na ziemi a przede wszystkim swoim dzieckiem.

Z obrazu emanuje spokój, ład, harmonia, a Boża energia ogarnia widza patrzącego na fresk. Zgodnie z renesansowa koncepcją podkreślającą piękno ciała człowieka, Michał Anioł przedstawił nagie ciało Adama. Bóg okryty jest jedynie lekką, zwiewną tuniką, pod którą zarysowane są p9iękne kształty.

Takie ujęcie tematu uwypukla kulturę odrodzenia, która w centrum zainteresowania stawia człowieka a Boga traktuje jak jego dobrego przyjaciela.

Bon Jovi

Bon Jovi to amerykański zespół rockowy założony w 1983 roku. Główną postacią grupy Bon Jovi jest jej charyzmatyczny lider - John Bongiovi (Jon Bon Jovi) - który w 2006 roku znalazł się na 31. miejscu w zestawieniu 100 najlepszych rockowych wokalistów opublikowanym przez Hit Parader.

W 1983 roku John Bongiovi dostawał 50 dolarów tygodniowo za pracę gońca w nowojorskim studiu Powerstation. Załatwiał sprawunki, przynosił kawę i zamiatał podłogę (na której zresztą często sypiał), cały czas obserwując wielkich rock'n'rolla wchodzących frontowymi drzwiami. W chwilach kiedy nie pracował, tworzył muzykę. O najdziwniejszych porach nocy, wykorzystując puste studio i spóźnionych muzyków, nagrywał swoje własne piosenki. Uzbrojony w taśmę demo, rozsyłał swoją muzykę do prawników, menedżerów, wytwórni płytowych i rozgłośni radiowych w Nowym Jorku i Los Angeles... Bez większego powodzenia. Do czasu gdy odezwał się do niego Chip Hobart, DJ nie istniejącej dziś stacji z Long Island - WAPP. Rozgłośnia przygotowywała kompilację nagrań lokalnych artystów bez kontraktu płytowego. Hobart chciał umieścić na longplayu piosenkę Johna, "Runaway". Bongioviego ten pomysł nie zachwycił, chciał podpisać kontrakt z wytwórnią na nagranie albumu, a nie wspomagać radiową składankę młodych talentów. Za drobną namową zgodził się wreszcie umieścić numer na płycie.

"Runaway" pojawił się na antenie i był grany bardzo często (nie tylko przez WAPP w Nowym Jorku, ale i resztę kraju). John nie miał kontraktu, ale piosenka zaczęła żyć własnym życiem. WAPP zarezerwował kilka terminów, by promować album na żywo i chciał, żeby wystąpił tam John. Na czym polegał problem? Nie było zespołu. "Runaway" został nagrany w Powerstation przez różnych muzyków, którzy zgodzili się pomóc, ale nie stanowili grupy. John zatrudnił więc swojego przyjaciela, wychowanka szkoły Julliard, pianistę Davida Bryana, perkusistę Franke & The Knockouts - Tico Torresa i basistę z New Jersey - Aleca Johna Sucha. Na gitarze grał jego sąsiad. Zespół, który miał zagrać kilka promocyjnych koncertów, był gotowy.

Na zapleczu którejś z imprez do Johna podszedł Richie Sambora. Stanowczo oświadczył, że to on powinien być gitarzystą w tej grupie. John, choć początkowo nieufny, był pod wrażeniem jego postawy i talentu. Kiedy więc John Bongiovi podpisał w tym samym roku kontrakt z Mercury Records, skład zespołu był już ustabilizowany i miał pozostać niezmienny na więcej niż dziesięć lat: John Bongiovi, David Bryan, Tico Torres, Alec John Such i Richie Sambora. John usunął "h" ze swojego imienia, a nazwisku nadał pierwotne brzmienie - Jon Bon Jovi. Narodził się zespół Bon Jovi. Razem z kontraktem pojawił się menedżer, Doc McGhee. Debiutancki album "Bon Jovi" ukazał się dopiero w styczniu 1984 roku, ale już wcześniej dostali szansę otwierania koncertu ZZ Top w Madison Square Garden. "Runaway" to pierwszy singiel i wideoklip, następny był "She Don't Know Me" (piosenka, którą chciała umieścić na płycie wytwórnia, po dziś dzień jedyny utwór na płytach zespołu, którego nie współtworzył John).

"Runaway" wszedł do Top 40, MTV zaczęło grać wideoklipy, Bon Jovi pojawił się w legendarnym American Bandstand. Jak było w tamtych latach w modzie, wygląd zespołu odzwierciedlał tyleż ich osobowość, co przynależność do stylu muzycznego. Obcisłe skórzane spodnie i kolorowe szale, podarte jeansy i mnóstwo biżuterii... Trwała na głowie i kredka do oczu stanowiły normę. Tak naprawdę renomę zespołu zbudowały jednak występy na żywo.

Po wydaniu płyty zespół ruszył w trasę, otwierając koncerty Scorpionsów w Stanach (znów w Madison Square) i Kiss w Europie. Samodzielne koncerty w Japonii wywołały szaleństwo: wyprzedali je w trzy dni, płyta pokryła się złotem. Także i kolejne płyty ("7800 Degrees Fahrenheit", "Slippery When Wet", "New Jersey") spowodowały, że grupa stała się megapopularna. Artyści koncertowali niemal non-stop. Jednak niekończąca się trasa zebrała swoje żniwo. Pod jej koniec, muzycy byli wykończeni. Po ostatnim występie rozeszli się do domów, bez żadnych planów na przyszłość.

Jon został poproszony o napisanie piosenki do filmu, co zaowocowało jego pierwszą solową płytą. "Blaze Of Glory" (piosenki inspirowane filmem "Young Guns II"), ukazała się w 1990 roku. Utwór tytułowy był hitem pierwszych miejsc list przebojów, Jon otrzymał za niego nagrodę Złoty Glob oraz nominacje do Grammy i Oscara. Mimo, że nie wrócił do domu ze statuetką, miał zaszczyt wykonania piosenki podczas uroczystości wręczania nagród.

Dyskografia:

1984 Bon Jovi
1985 7800 Fahrenheit 
1986 Slippery When Wet 
1988 New Jersey
1992 Keep The Faith 
1995 These Days
2000 Crush
2002 Bounce 
2003 This Left Feels Right 
2004 100,000,000 Bon Jovi Fans Can't Be Wrong
2005 Have A Nice Day
2007 Lost Highway
2009 The Circle

Zdjęcia:

Największe przeboje:

Coś o mnie

Ta dziewczyna na zdjęciu obok to ja, Monika. Na co dzień uczęszczam do gimnazjum. To jest mój ostatni rok nauki w tej szkole. Do 16 lat brakuje mi zaledwie 4 miesięcy. Sztuką nie interesuję się jakoś szczególnie, więc się na tym nie znam, naprawdę jestem w tym kiepska. W wolnym czasie staram się jednak nadrabiać swoje braki i uzupełniać wiedzę w tym zakresie. Zresztą sztuka to nie tylko piękne obrazy bądź też dzieła wielkich kompozytorów. Sztuką jest także fotografia czy muzyka. To chyba interesuje mnie najbardziej. Choć sama jej nie tworzę, jestem nią zafascynowana. Poza tym na razie nie mam czasu na rozwijanie swoich pasji, skupiam się na nauce, by dostać się do jak najlepszej szkoły. Może kiedyś i ja przyczynię się do rozwoju sztuki  : )

Na początek - Wojciech Siudmak

Bardzo ważni są artyści, którzy byli pierwsi, zapoczątkowali tworzenie. Dzięki nim kolejne pokolenia kształcą się, rozwijają swoją pasję i ukazują swoje zdolności. Wszyscy znamy wielkich malarzy i ich dzieła. Ale są też twórcy, o których mało kto słyszał. Jednym z nich jest Wojciech Siudmak. Jego nazwisko nie jest powszechnie szczególnie znane. 

Wojciech Siudmak, artysta pochodzenia polskiego, zamieszkały we Francji od 1966 r., uważany jest za jednego z czołowych reprezentantów realizmu fantastycznego (jak M. C. Escher, M. Klinger, L. Fini i inni). On sam nazywa się hiperrealistą fantastycznym, podkreślając swą oryginalność. Realizm fantastyczny, łączący nadrealną wizję ze sztuką naturalistyczną, ma swe korzenie w surrealizmie reprezentowanym przez S. Dali, R. Magritte, P. Delvaux. Siudmaka łączy z Dali wirtuozeria w oddawaniu trójwymiarowego złudzenia przestrzeni, poczucie światła i cienia, perspektywy linearne i powietrzne. Do tych tradycyjnych środków wyrazu Siudmak dodaje elementy czysto realistyczne i bardzo osobiste, gdzie perfekcja techniczna jest na usługach oryginalnej i bujnej wyobraźni. Ponadczasowa, daleka od teoretyzowania i mody, sztuka Siudmaka kontynuuje tradycje wizjonerów naszej historii. Sztuka jego urzeka wirtuozerią malarską, fascynuje wykraczającą poza normy wyobraźnią oraz bogactwem intelektualnym. Świat jedyny w swoim rodzaju, pełen osobistej symboliki, fantastycznych konstrukcji o dziwnych i nieoczekiwanych splotach myślowych. Krocząc śladami tradycji malarstwa Renesansu, artysta proponuje nam podróż bez granic po jego fantastycznym świecie. Rządzi tam jego dewiza "Tylko marzenie morze przekroczyć niepokonalne przeszkody".

Oto kilka z jego prac:

"Podwójne oblicze duszy"

"Idyll"

"Kamienna piana"

"Materia"

"Czas przełomu"